Neuromuzyka to multimedialna instalacja dźwiękowa, której brzmienie wynika z pomiarów bioelektrycznej czynności ludzkiego mózgu metodą elektroencefalografii (EEG). Ustawienia syntezatorów generujących dźwięk są ciągle aktualizowane w oparciu o wyniki analizy fal mózgowych osoby korzystającej z instalacji. Każda osoba tworzy więc swój indywidualny fenomen dźwiękowy, a tradycyjne role twórcy, wykonawcy i odbiorcy w pewnym sensie się zacierają: muzyka „słucha” człowieka, nieustannie dopasowując swoje brzmienie do wykresu EEG, a człowiek natomiast, słuchając muzyki, wsłuchuje się w samego siebie.

Już starożytni filozofowie ze szkoły Pitagorejskiej uważali, że w człowieku istnieje niesłyszalna musica humana, którą zrozumie każdy, kto wejdzie w głąb samego siebie. W XIX wieku rozpoczęto badania nad zjawiskami elektrycznymi w mózgu, a dokładnie sto lat temu, w 1924 roku zarejestrowano pierwszy zapis EEG u człowieka. Pierwsza kompozycja muzyczna zainspirowana wykresem EEG to Polymorphia Krzysztofa Pendereckiego (1961), natomiast pierwszym utworem wykonywanym przy użyciu elektroencefalografu jest Music for Solo Performer Alvina Luciera (1965). Po sześćdziesięciu latach nowoczesne technologie stwarzają dużo nowych możliwości artystycznego udźwiękowienia fal mózgowych.